11 augustus - Williams - Las Vegas

Vandaag reizen we naar onze laatste bestemming, Las Vegas, waar we drie nachten zullen blijven. Omdat het weer gisteravond slecht was, gaan we nu nog even Williams in. Een klein Western stadje gelegen aan de Route 66. Dat wordt dan ook ruimschoots aangegeven, het is een leuk western stadje. 

Dan gaan we op pad, onze laatste autorit. Waar we de laatste ritten langs binnen wegen reden, gaat deze route langs een interstatelijk (snelweg), dus het schiet lekker op. We hoeven hier ook minder op te letten op overstekende dieren... Ik heb laatste ternauwernood een hond kunnen ontwijken, op een meter keerde hij gelukkig om, schrok me rot... Verder rijdt het hier vrij rustig en gemakkelijk, veel rustiger dan thuis.

Het is toch een vreemde gewaarwording als in the middle of nowhere dan Las Vegas opdoemt. Zo’n twintig kilometer daarvoor staat de Hoover Dam waar energie wordt opgewekt. En dat is ook nodig voor deze energieverslindende stad met al zijn neoenlichten. Het is eigenlijk bizar dat hier ooit (door de maffia) in zo’n gebied zo’n gokstad is opgericht...

Ik heb een appartement geboekt net vanaf de Strip (Holiday Inn Vacations Suites), ik dacht iets kleinschaligs. Er blijken echter wel vijf zwembaden te zijn en we hebben een heerlijk appartement. Met een complete keuken, eigen wasmachine en droger, aparte slaapkamer en zitkamer, kortom heerlijk! Ook het zwembad bij ons complex is erg mooi, met ligstoelen in het water. Daar genieten we lekker van, even afkoelen. Toen we weggingen uit Williams was het 77 graden Fahrenheit, onderweg zagen we dit oplopen tot 112... (44 graden Celsius).

In de avond lopen we binnen 15 minuten naar de strip. En dan opeens begint het toch te waaien en het lijkt alsof er allemaal as rondwaait. Eerst hebben we het niet door, maar als er iemand roept ‘want the f... is going on’ , merken we dat het ineens wel heel hardt waait.. En als dan ook de noodmeldingen op onze telefoon binnenstromen over een ‘dust storm’ met de melding om te schuilen, draaien we maar om en vluchten een restaurant binnen, we moeten toch nog eten.... Je ziet ook niets meer door het rondwaaiende woestijnzand. De melding geeft zelfs aan ‘stay alive’.. Dat is wel typisch Amerikaans, we zijn wel Hollanders hè, wel een stormpje gewend. Ik bedenk wel dat ik nu niet net graag zou willen opstijgen met het vliegtuig... En zo snel als de zandstorm opdook, zo vlug gaat deze ook weer leggen, heel bizar...

Dus na het eten gaan we toch verderop pad. We willen de fonteinen zien bij het Bellagio. Maar er is door de storm flink wat elektriciteit uitgevallen en de fonteinen werken helaas niet meer. Als het dan ook begint te bliksemen en te regen, besluiten we terug te lopen.. Morgen weer een dag.